21 Mayıs 2017 günü Kıyıboyu Şapsığ Bölgesinde “Jig Dakhe”nin altında okuduğu basın bildirisi üzerine göz altına alınan ve tutuklanan, yargılama sonunda da para cezasına çarptırılan Ğuaşo Ruslan bir direniş sembolü oldu. Sayın Ğuaşo Ruslan’ın dik duruşuna ve mücadele direncine selam ve saygılar. Bireysel bir eyleme dahi tahammülü olmayan Rusya yönetiminin tavrı akıldan çok, zorbaca davranışının sonuçlarının bu aşamaya geleceğinin hesabını yapamamasının bir sonucudur. “Ben güçlüyüm nasıl olsa engellerim” zihniyetinin ters tepeceğini görememesidir.

Çerkes-Fed’in 21 Eylül 2017’de ki Ğuaşo Ruslan’ı destekleme basın bildirisi eyleminin safha safha bütün Türkiye’ye yayılarak derneklerimiz tarafından izlenmesi gerektiği inancındayım. Bunun ilk örneğini Kayseri Kafkas Derneği göstermiştir. Onları yürekten kutlarım. Zaman zaman eleştirmeme rağmen olumlu davranışlarını da takdir etmek görevimizdir. Aynı duyarlılığı Kaffed üyesi diğer derneklerden de bekliyoruz.

Kaffed heyetinin Ğuaşo Ruslan’ı köyünde ziyaret etmesi ve Türkiye Çerkes Diasporasının selamlarını iletmesi takdir edilecek bir davranıştır. Fakat  Rusya’nın yeni Ankara Büyükelçisini ziyaret edip  Ğuaşo Ruslan için yardım istemek “Kuzu için kurttan yardım istemek” anlamına gelmiyor mu?

***

Çocukluğumda babam tarafından Uzunyayla’nın Kurbağlık Köyünden dayıları K’edıkoyler’den yavru olarak getirdiği iki köpeğimiz vardı. Adlarını Hacıdedem Karo ile Palo olarak koymuştu. Çok önceleri de aynı adlı iki köpeğimiz olduğu anlatılırdı. Karo ile Palo’nun yıktıkları bir kurtun içi ot basılı olarak hayatta asılı durduğunu hatırlarım. O yıllar da kurt yakalayan çoban köpekleri veya yarış kazanan atlar aileler için gurur kaynağı olur ve onlarla övünülürdü. Diğer aileler de yarıştırmak için köpek beslerler, at yetiştirirlerdi. O yıllarda Uzunyayla köylerinde kavga nedeni genellikle köpek yüzünden olurdu. Köpeklerimizden Karo’yu zannedersem zehirlemişlerdi.  Hem kurt yıkan, hem de köpeklerin boğuşmalarında baş edilemeyen köpeklerden kurtulmanın en kısa yolu zehirlemekti. Daha zeki olan Palo, verilen zehirli yiyeceği yemeyerek kurtulmuştu. Çobanlar genellikle civardaki Türkmen köylerinden olurdu. Köpeklerinin gücünün yetmediği ve zehirleyemedikleri Palo’nun da dişlerini kırmışlardı. Dişleri kalmayan sadece kapıda yatan köpeğin bir özelliği de Çerkesçe ile Türkçeyi ayırıyor olmasıydı. Dişleri Türkçe konuşan çobanlar tarafından kırıldığı için, kapıya gelen ve Türkçe konuşan satıcı ve dilencilere saldırırdı. Kapıda oturan ve gözleri iyi görmeyen dedem gelenlerin ayak sesini duyunca “Türkçe konuşmayın” diye seslenirdi.

Karanlık bir yaz gecesi büyük halamlardan geliyordum. Henüz köylerde elektrik olmadığı için geceleri el feneri ile yollar aydınlatılırdı. Belki de el fenerinin pili bitmişti veya aceleyle çıktığımdan unutmuştum. Köyün çeşmelerinden akan suların oluşturduğu küçük dereyi dikkatlice geçerek eve yöneldiğimde kızışmış köpeklerin içine düştüm. Ne yapacağımı ve bu durumdan nasıl kurtulacağımı düşünmeye başladım. Kızışmış köpeklerin ne kadar tehlikeli ve vahşileştiklerini bilenler bilir. Bütün bu sıkıntıları yaşarken ve kafamda kurtuluş çözümleri oluşturmaya çalışırken bacağıma bir köpek sürtündü ve geldiğini hissettirdi. Gelen bizim vefakar köpeğimiz Palo idi. Kızışmış köpeklerle arama girerek ve beni kollayarak kapıya kadar getirdi.

***

Geçmişte Çerkesler’de aile ve sülale aidiyeti önde gelirdi. Fertler kendi aralarında çekişip çatışsalar dahi dışarıya karşı birlik içinde görünmeye özen gösterirlerdi. Eğer böyle olmasaydı Rusya ile asırlar süren bir savaşı yürütemezlerdi. Çoban köpeği Palo aile aidiyeti yerine içgüdüsel hemcins aidiyetini öne çıkartsa idi benim kurtulmam zordu. Kurtulsam bile ağır yaralar almam işten bile değildi. Palo kadar aile veya sülale aidiyeti duymayanlar kendi kamplarını savunmak için her türlü çirkinlik ve de basitliği kendilerine yöntem seçerler.