1- 1973’de CHP’nin aktörü Bülent Ecevit’in ilk seçimlerinde DİSK’in her sandık da birkaç işçisi vardı. Tüm fabrika ve mahallelerde top yekun çalışıldı, CHP % 41,8 oy aldı.  Koalisyon iktidarında Başbakan Ecevit MGK tavsiye kararını hayata geçirerek, ilk darbeyi DİSK’e ve kurucu önderi Kemal Türkler’e vurdu; “bizim kimseye vebal borcumuz yok” diye feryat figan etti. DİSK’e operasyon başlattı. Kurucu  başkanı Kemal Türkler baskı, hile ile değiştirildi. Abdullah Baştürk’ü başkan yaptılar ve DİSK  güneşin altındaki kar gibi zamanla eridi. Sonrasında 1980’de  Kemal Türkler suikastla öldürüldü. O tarih de kadim TKP’nin önderi laz İsmail, ÜRÜN  dergisindeki  yazısında, “Ecevit burjuvazi ile  danışıklı döğüş içinde değil” diyerek hem kendi aldandı, hem de aldattı İşçi sınıfını ve aydınları.  12 Eylül darbesinin yolu açıldı. Ecevit tüm halkçı söylemine rağmen işçi-köylü emekçilerin çalışma hayatında bir değişim yapmadı; tersine ırkçı ve sermaye yanlısı çıktı. “1963’de bakanken grev hakkını verdi” diye  devletçi basında (başta cumhuriyet gazetesi) yazıldı. Bu büyük bir palavradır. Ben 19 yaşında istanbul’daydım. Başta KAVEL yüzlerce iş yerinde grevler devam ediyordu. Tarihin en büyük işçi mitingi 200 bin kişiyle saraçhanede yapılmış, Kemal Türkler grev haktır diye konuşmuştu. Durumdan vazife çıkaran Ecevit MGK tavsiyesine göre grev hakkını tanıdı. Aslında bu bir zorunluluktu, ancak Osmanlı-İttahatçı geleneğine uygun olarak her şey yukarıdan verilmeliydi. 1923 Cumhuriyet dönüşümü bir devrim değildir, Osmanlı yönetimi şekil değiştirmiştir. Avrupa’dan kendine uygun kanunlar transfer etmiş böylece  asri  (Avrupalı) olunmuş olundu ama hala bugün dahi 95 yıldır hukukun üstünlüğünü devlet kabul etmiyor. Örneğin, şapka devrimi diye mektepliler aldatıldı, oysa giyim kuşam kişiseldir, kanunla belirlenirse antidemokratik olur, bireyin hayatını zehirler

2- 1989’da liberal olduğu söylenen Turgut Özal siyasilere aday olma yasağı koymuştu, millet referandumda yasakları kaldırdı.  ANAP’ta erozyon başladı ve ilk yerel seçimde solun her boyundan ve soyundan insanlar yoğun çalıştılar. İstanbul’da biri hariç tüm ilçeler ve ili CHP açık farklarla kazandı. Yeni seçilenler, CHP’deki küçük müteahhitlerin işbirliği içinde belediyelerin kaynaklarını sömürdüler, yine en büyük darbeyi de sosyalistlere solculara vurdular. ANAP ve CHP’yi deneyen millet, Allah’tan korkup kuldan da utandığını söyleyen Refah partisine yöneldi. Yerelde iktidarı alan siyasi İslamcılar ilk dönem çok da başarılı hizmetler yaptılar ama para zamanla Müslümanları da bozdu.

 3- 23 Haziran cumhur ittifakının otoriter baskı ve zulmünden  yılan millet, arzu ettiği hasret kaldığı barış  dilini konuşan  Ekrem İmamoğlu’na bel bağladı. Seçim kazanımının baş belirleyicisi Kürtlerin ve sosyalistlerin “asrın lideri” diye tanımladıkları zindandaki  Selahaddin Demirtaş oldu. Trabzon’daki konuşmasında “Mustafa Kemal’in izindeyim, Topal Osman’a bağlıyım” diyen Ekrem İmamoğlu,  milletin istediği gibi değil de asıl bağlı olduğu önderleri gibi hareket etmeye başlayabilir. Tarihi tekrarın nüksedeceğini düşünüyorum, çünkü ittahatçı- Kemalistlerin partisi CHP’nin bastığı yerde yüz yıldır henüz ot bitmedi. Muhtemeldir ki punduna getirip cumhur ittifakı ile birlikte HDP’ye bir yeni darbe vurabilir CHP, bu 3. filmin aktörü Ekrem İmamoğlu ile. Nasıl olacak da her şey çok güzel olacak yaşayıp hep birlikte göreceğiz.

Doğu toplumlarında insanlar % 80 maziyi anarmış, tarihin  tekrarlarının baş nedeni de budur. Hayalleri kadar yaşar toplum, kurum ve bireyler. CHP 6 ok ilkelerine bağlı yeni bir program yapacakmış, anlı şanlı duyurdular. Hiç de merak etmiyorum, çünkü bu yalanları, aldatmacaları 1923’ten beri hep yaptı CHP. AKP’nin alternatifi CHP olamaz! Neden? Çünkü  her ikisi de muhalefette ve iktidarda aynı yöntemleri uyguluyorlar; tek farkları biri Kemalizmi, diğeri dini kalkan yapıyor. 

Çok marifet var insanda.