Kaç gündür iş yerimin kepengini açarken yaşlı bir adam dikkatlice bana bakıyor. Sanki benimle konuşmak istermiş gibi bir hali var. Uzatmadan kendisine yaklaştım ve “Buyurun amca, size bir çay söyleyeyim, karşılıklı biraz sohbet edelim” dedim.

Hiç itiraz etmedi, işyerine birlikte girdik.

“Çerkessiniz herhalde” diye sordu.

“Evet” dedim.

    O, “Ben de Abazayım evladım” diye ekledi.

Çay söylemek için hareketlendiğimde, “Hayır lütfen oturun” dedi yaşlı adam ve sözlerine devam etti:

“Birkaç gündür buralarda dolaşıyorum. Etraftakilere sordum buralarda ‘Çerkes tanıdığınız var mı’ diye, seni söylediler. Ama bir türlü yanaşıp konuşmaya cesaret edemedim. İyi ki bugün sen beni buyur ettin.”

“Aşk olsun amca, ne demek. Sizi misafir etmek benim için onurdur.”

“Ne bileyim oğlum…” dedi.

Bir müddet sustuktan sonra bir şeyler anlatmak istediğini, fakat uygun olup olmayacağı hakkında tereddüdü bulunduğunu söyledi.  Rahatlatmak niyetiyle “Estağfirullah amca, buyurun sizi dinliyorum” dedim.

“Ben Yozgat'lıyım evladım” dedi yaşlı adam. “İstanbul'da baytar mektebinde okumuştum. Ve tayinimi Kayseri'ye istedim. Kısa sürede de görevime başladım. Uzunyayla'nın Çerkes olduğunu bildiğim için sıklıkla o bölgeye giderdim ve çok güzel de ağırlanırdık. Genelde ev sahibimiz de köy muhtarları olurdu. Bazen köyün gençleri toplanır  benim için düğün yaparlardı ve çok da güzel geçerdi. Birkaç yıl böyle geçti. Fakat bu köylerin içinde öyle bir köy vardı ki ben en çok o köyü tercih ederdim gitmek için. Zira o köyün muhtarının kızına âşık olmuştum. Sanırım kızın ailesi de bunu hissetmişti; çünkü son gidişimde bana karşı tavırları oldukça değişmişti. Çayı evin kızı değil, komşunun kızı servis etmişti. Buna bir anlam veremedim. Sorduğumda kızın evlendiğini söylediler. Çok üzülmüştüm. Bunun üzerine çok geçmeden görücü usulüyle ben de evlendim. Fakat onu bir türlü unutamıyordum. Bir gün karşılaştığım ortak arkadaşımıza kızın halini sordum, nerededir, ne yapar dedim. Ama aldığım cevapla bir kez daha yıkıldım: Kız evlenmemişti. Yüreğime yine bir ateş düştü. İşin garip tarafı derdimi paylaşabildiğim tek kişi de eşimdi. Öyle ki bazen beni teselli bile ediyordu. Yıllarca sürdü bu durum. Ta ki kızın evlendiğini, kocasının sonra öldüğünü duyana kadar. İşte bunun üzerine de hemen aramaya çıktım. Öğrendim ki çocuklarıyla beraber bu semtte yaşarlarmış.”

Sülalesini ve kimlerden olduğunu söyledi  yaşlı  adam.  Sonra, “Affına sığınıyorum oğlum, hoş gör; dünya gözüyle bir kere olsun görmek istiyorum” dedi.

Gözleri yaşarmıştı. Ben de çok etkilendim. Kalktım yüzümü yıkadım. Ve iki çay söyleyerek yanına döndüm.

Çaylarımızı yudumlarken Yusuf Amca'ya nasıl cevap vereceğimi düşünüyordum. Zira bahsettiği kişi iyi tanıdığım bir aile idi. Hatta arkadaşımın annesiydi. Ancak birkaç ay önce vefat etmişti.

Nihayet durumu anlattığımda yaşlı adam hiç konuşamadı.

“Kader oğlum” dedi ve ekledi, “Rica etsem beni otagara bırakır mısın?”

   Kalktık, yaşlı adamı otogara götürdüm.