Şimdi  “KAFFED’in ideolojisi ne ola ki, sonuçta Kafkas halkları adına kurulmuş bir dernek, iyi kötü çalıştılar da üstelik. Daha ne istiyorsunuz?” diyenleriniz olacak.

Gelişmelerin peşinden sürüklenmek, hayatı yakalayamamak, içi boş kavramların esiri olmak; yani kısaca öngörüsüzlük, tüm kişi ya da kurumlar açısından ciddi bir handikap. Buna bir de durağanlığın kaçınılmaz sonu olarak çürümüşlüğü eklediğinizde çıplak hakikatle karşı karşıya kalıverirsiniz.

KAFFED’in uzun süredir gözümüzün önünde eriyip gidişinin, eridikçe içe kapanıp daha Ortodoks bir yapıyla kendini donatması ve halktan koparak herkesi düşman ilân eden bir paranoyaya sürüklenmesinin sebebi bu.

Aslına bakılırsa bu federasyon hiçbir zaman Çerkes halkının geniş bir yelpazede temsiliyetini üstlenemedi. Dili, aktiviteleri, üstten bakışı, Türkiye Cumhuriyeti devletine uzun süre egemen olan statükocu anlayışı savunması halktan kopukluğunu güçlendiren temel faktörlerden biriydi. Ancak “koyunun yokluğunda abdurrahman çelebi” niyetine hepimiz KAFFED’i “varolanla yetinmek zorunda kalanların” sabrıyla kabullendik.

Oysa çoktandır beden cepkene sığmamaya başlamıştı bile. Çerkes halkının talepleri, beklentileri, geldiği seviye, KAFFED’e bugüne dek hakim olan ideolojinin unsurlarına birkaç gömlek büyük geliyordu ve bunu Çerkes Hakları İnisiyatifi’nin(ÇHİ) çalışmalarında yakından test edebilme imkânı ortaya çıktı. ÇHİ’yi oluşturan dört kişi, istişare ettikleri 5-10 kişiyle birlikte yola çıktığında ben de bu doğuma tanıklık edebilme fırsatı yakaladım. Anında anladım farklı bir yapılanmanın ortaya çıkacağını. Bu grup kısa zamanda Türkiye’nin gündemine Çerkesleri ve onların haklarını sokuverdi. Tam bir yıl içinde binlerce kişinin katıldığı dört miting yaptılar, bir çalıştay düzenlediler, onlarca televizyon programına çıktılar, onlarca gazetede sayfa sayfa yeraldılar. Hali hazırda altı aydır da her ayın 21’inde ısrarla İstanbul’daki Rusya konsolosluğunun önüne gidip Soçi olimpiyatlarını protesto ediyorlar.

KAFFED ideolojisinin yöneticileri korkuyu enselerinde hissetmişlerdi ilk kez ve acı gerçekle yüz yüze kalmışlardı. On yıllarca derin devletle hemhal olan ilişkileriyle Çerkeslerin sorunlarını “dans, müzik lay lay lom” ekseninde limitlemeyi, daha doğrusu bastırmayı başarmışlardı. Ama şimdi her şey farklı gelişiyordu.

İçinde İÇD, Kafkasya Forumu ve ÇHİ’nin de yer aldığı kuruluşların katılımıyla bu kez Dünya Çerkesleriyle Dayanışma Komitesi(DÇDK) kuruldu. KAFFED’in imkânlarının onda biri bile yoktu ellerinde. Ancak onlar uçaklarla Beyrut’tan Suriyeli Çerkesleri Türkiye’ye taşırken ve çeşitli yollarla gelen yüzlerce Çerkesi de köylere yerleştirirken KAFFED bir açıklamayla “Artık hiçbir Suriyeli Çerkesi kabul edemiyoruz” diyordu. Bu çok büyük bir ayıptı. Aslında rezaletti. Ne demek kabul etmemek? Bu nasıl bir ifadedir? Orada korkunç bir savaş devam ederken ve soydaşlarımız bombalar altında hayatta kalma mücadelesi verirken siz kim oluyorsunuz da “kabul edemiyoruz” diye açıklama yapabilme cüretini gösteriyorsunuz? Kimin adına, hangi hakla yapıyorsunuz bunu?

Biz bu cümleyi kullanmıyoruz. Suriyeli soydaşlarımızın başımızın üstünde yeri var. Nitekim bu yazının yazıldığı saatlerde ikinci kez, uçakla 215 Suriyeli Çerkesi daha Türkiye’ye getirecek DÇDK.

İşte KAFFED’i bitiren, içten içe çürüten gerçek bu. Çürüyen bir organizmayı artık kurtaramazsınız. Onu doğal ölüm sürecine bırakır, yerine dinamik, canlı, insandan yana olan, sorunlarına duyarlı yeni bir yapı kurarsınız. Çerkes Dernekleri Federasyonu da bu ihtiyaçtan doğdu.

KAFFED içindeki demokrat, namuslu ve Çerkes halkının taleplerini yüreklerinde hisseden dostları da bu oluşumun içinde görmek istiyoruz.

Onlara başarılar diliyorum. Hep yanlarında olacağım.