Bugüne kadar “en büyük biziz” ve “Çerkeslerin tek sivil toplum kuruluşuyuz” diyordunuz.

İşte bugün sınav vakti.

Hodri meydan, gösterin büyüklüğünüzü ve etkinliğinizi!

Başta pek beğenmediğiniz Başbakan olmak üzere hükümetçe açıklandı okullarda Çerkesçe’nin de seçmeli ders olarak okutulabileceği.

Yetişmiş elemanlarınızla hem öğretmen ihtiyacına çözüm bulun, hem de ders kitaplarının hazırlanması için komisyonlar oluşturun. (Ha, onun da yeri ve zamanı değil diyorsanız, o zaman bir dahaki 21 Mayıs’ı beklememiz gerekecek demektir; öyle ya orası her konunun tam yeri ve zamanı oluyor sizin için.)

Hükümet kolaylık da yapmış ve Abhazca’yı ayırmış bakın. Şimdi tek sorun Osetçe. Ayrı bir Çerkes lehçesi midir, yoksa ayrı bir dil mi, onu da bir ara çözersiniz artık.

***

Böyle diyorum ama Kaffed’in son bir haftadır olan biteni anlayıp anlamadığından da emin değilim doğrusu. Çünkü Kaffed’in sitesini açıyorum bakıyorum konuyla ilgili bir açıklama var mı diye, bırakın Kaffed imzalı bir açıklamayı, Başbakanın, bakanın açıklamaları dahi birkaç satırla olsun haberleştirilmemiş.

Kaffed’in konuyla ilgili bir fikri var mı, yok mu anlamak mümkün değil.

Her neyse…

Biz hepsini takip ettiklerini ama sitelerine yansıtamadıklarını düşünerek devam edelim…

***

Çalışmalarınıza önce Uzunyayla’dan mı başlarsınız, yoksa esas borunuzun öttüğünü sandığınız Ankara’dan mı, varın ona siz karar verin.

Ankara’da eskiden Uzunyaylalılar Akdere’de, Çorumlular Dikmen deresinde otururdu. Dolayısıyla buralarda sınıf oluşturmak daha kolaydı. Şimdilerde ise hepsi bir tarafa dağılmış vaziyette.

Acaba, Ankara’daki Çerkes nüfus ile ilgili bir saha çalışmanız var mı?

Sanmıyorum.

Öyleyse hemen kolları sıvamak lazım. Size başlangıç olması açısından da kendi köylülerimden Ankara’da yaşayanları sıralayayım: Abaze Bedrettin ve çocukları, Sasık Tahsin ve Sasık Şamil, Gaze Tekin, Hemaşe Kayhan ve çocukları, Jik’ıh Selami, Dışokue rahmetlik Mehmet’in çocukları ve Amcam Kuşha Mehmet…

(Emekli olup da veya memuriyetle sonradan Ankara’ya yerleşen köylülerimi unuttuysam affetsinler. Ayrıca köylülerimi isim isim saydığım için deşifreci olarak nitelendirilmeyeceğimi umuyorum.)

***

Ayrıca geçmişte Adigebze öğretmenleri için deneyiminiz de var. Tekrar bir kurs daha açarsınız, kitaplar Kabardey Balkar veya Adigey’den gelir, ondan sonra da siz de çıkar “Biz yaptık!” diye caka satarsınız yine.

Ama üzgünüm, bu sefer bu kadar kolay değil işiniz.

Bu aşamada bu tür illüzyonlar artık iş görmez.

Çalışmanız ve gerçek gücünüzü göstermeniz gerekecek.

ÇHİ mitinglerini engellemek için harcadığınız çaba kadar gayret gösterseniz inanın daha fazlasına da gerek yok aslında. Mitinglerde yapıldığı gibi, kim gelmiş, kim gelmemiş diye uzaktan tarassut ettirmenizi gerektirecek bir gizliliğe de gerek yok. Her şey ortada artık.

Gösterin organizasyondaki başarınızı.

Yalnız, 20 Mayıs’ta Beşiktaş’ta olduğu gibi olmasın lütfen. Bir tarafta soykırım ve sürgünü lanetlerken, öte yanda ÇHİ’den geri kalmamak için Çerkesçe TV ve radyo isteme, bir yandan da anadilde eğitim isteme garabeti gibi…. Bu sefer dağıtmadan, sadece ana konuya odaklanın artık.

Ha, bu arada, Sayın Vacit Kadıoğlu da Çerkesçe adı yazılırken önce Çerkesçe sülale isminin yazılması gerektiğini öğrenmiştir umarım. Millet yanlışı doğru beller, bir de onu düzeltmeye uğraşmayalım sonra neme lazım…

***

Bazıları da ÇHİ Kayseri mitingi için “Kayseri de 70,000 Çerkes yaşıyor, bakalım kaç kişiyi toplayabilecekler?” diye caka satıyordu. Onlara önerim kendi evlerinin önünü süpürmeleridir; Allah rızası için bir el atsınlar da Kayseri Kafkas Kültür Derneği’nin internet sayfasını çalıştırsınlar hele öncelikle…

Uzunyayla’da köy köy dolaşıp mitinge gidecekleri engellemeye çalışanların, emeklerini yoğunlaştıracakları somut bir hedef var artık önlerinde.

“En büyük örgüt” şişinmekle olunmaz, çalışmakla olunur.

Gösterin öyleyse kendinizi.

Ha marje!

***

Evet, bütün aykırı tavırları bir tarafa bırakıp şimdi çalışma zamanıdır.

Hani bir dönem, 12 Eylül 2010 da bir slogan vardı, “Yetmez ama evet” diye.  Bu slogandaki gibi bugün için Çerkesçe’nin seçmeli ders olarak okutulması yeni nesillerin anadil sorununu çözmez ama eskiye göre ileri bir durumdur.

Meseleyi kendi toplumumuz yönünden irdelemek gerekir.

Bu amaca yönelik sorularımı sıralayayım öncelikle:

- Eğitim için yeterli kadromuz var mı?

- Yeterli kadro yoksa -ki şu anda yok- oluşturmak için ön çalışmalarımız neler?

- Toplumumuz hazır mı?

Bence öncelik kadro meselesi ve okutulacak ders kitapları.

Hükümet açıklamasında da, “öncelik Türkçe ve edebiyat öğretmenliği lisans eğitimi yapanlara, kendi dilinde lisansüstü eğitim alanlara eğitmenlik verilebilir” şeklinde bir yaklaşım var.

Kendi dilinde lisansüstü eğitimini tamamlayıncaya kadar arada bir boşluk oluşuyor. İşte burada -eğer üstlenirlerse- Kaffed’e görev düşüyor.

Yanlış hatırlamıyorsam üniversite mezunları vekil öğretmen olarak okullarda derslere girebilirler.

Çerkesçe bilen, kril alfabesi ile okuyup yazabilen üniversite mezunlarından ekipler oluşturulabilinir.

“Yetmez ama evet” derken izlenecek yolun ilk etabı olarak böyle bir yöntem geliştirilebilir.

…

Tabii bu arada asıl köklü çözümü oluşturan “anaokullarından itibaren Çerkesçenin çocuklarımıza öğretilmesi için devletçe bütün tedbirlerin alınması”na dair miting ve çalıştaylara da ara vermeden devam etmek gerekir.