"Özür dilemek erdemdir" diye öğretti bize büyüklerimiz. Hatasız kul olmayacağına göre, yaptığımız kötü şeyleri nedamet getirerek kendimizi affettirmek, kırdığımız kalpleri özür dileyerek onarmak bir erdemdi hakikaten.
Geçmişte ebeveynlerde çocuk terbiye ederken bu davranış kalıbı yaygındı. Şimdi nasıl bilmiyorum. Sadece bazı ailelerin çocuklarından ota boka özür istediklerini işitiyorum. Tabii çocukların böylesine yalama olmuş bir süreçte "özür dileyip kurtulma"yı bir yöntem olarak seçip arsızlaştıklarını da.
Yani uzun lafın kısası demem o ki; özür, momenti yakaladığında ve yerinde olursa anlamlı ve güzel oluyor, kalpleri onarıyor.
Başbakan Tayyip Erdoğan'ın Dersim özrü, yerinde ve anlamlıydı.
Dersim söz konusu olunca orada biraz duralım.
Türkiye Cumhuriyeti tarihinin karanlık sayfalarından birine tanıklık etmiş bu talihsiz bölgede kırılan, yalnızca kalpler değildi.
İnsanlar kırıldı. Binlercesi, on binlercesi. Gazla zehirlenip öldürüldüler, kurşuna dizildiler, Sabiha Gökçen'in kullandığı uçaklarla havadan bombalandılar. Sürgünde kırıldılar, açlıktan kırıldılar.
Geride kalanların kalplerini kıran, sonraki yıllarda bu acımasız katliamın, jenosidin unutturulmaya, yok sayılmaya çalışılması ve bunun da katliamı gerçekleştiren CHP marifetiyle yapılmasıydı.
Dersimliler CHP'ye oy verseler de bu değişmedi.
CHP - Dersim ilişkisinin dünü bugününü anlatmak uzun sürer. O nedenle CHP'nin bugünkü ve Dersimli Genel Başkanı Kemal Kılıçdaroğlu'nun artık tiksinti veren kıvırtmalarının, demagojisinin analizini yapacak mecalim yok.
Ne hali varsa görsün. Söylemek istediğim aslında şu:
Bu ülke, aslında kırık kalpler ülkesi.
Sanırım Dersimliler için açılan özür ve yüzleşme yolunun bundan sonra başka katliamlar ve yok etme girişimleri için de açılacağını tahmin etmek güç değil.
Mustafa Suphi ve 10 arkadaşının Karadeniz'de katli, 150'likler ve sürgünleri, Takrir-i Sükûn'lar, İstiklâl Mahkemeleri, Aşkale Toplama kampı, komünist tevkifatları, 6-7 Eylül'ler, Sıvas'taki Kürt toplama kampları, darbeler, darbecikler, Çorum, Maraş, Sıvas-Madımak faciaları ve niceleri.
Ya Çerkesler?
Bu cumhuriyetin Çerkeslere özür borcu yok mu?
Ethem beyin başına gelenler, ardından açılan kampanyalar ve aşağılamaların tarih kitaplarında yerini alması, Ethem beye yardım ettikleri gerekçesiyle Çerkeslerin bulundukları köylerden sürgün edilmesiyle de yüzleşmeyecek mi bu devlet?
Yüzleşmesi ve özür dilenmesi gerekmez mi?
Allahın bir kulu da çıkıp, "Sizin Çerkes Ethem diye sıfatlandırdığınız Ethem bey olmasaydı bugünkü Türkiye Cumhuriyeti'nin yerinde yeller esecekti" demeyecek mi?
Ben inanıyorum ki bir gün tüm bunlar denecek.
Zaman var sadece. Ama Başbakan'ın dersim özrü bu kapıyı açtı.
Bu kapıyı Kemal Kılıçdaroğlu ve tüm faşistlerinin kapatması mümkün olmayacak bundan böyle.
CHP'nin "mirası" olan İş Bankası hisselerine sahip çıkıp paralarını cukkalayan ama katliam geçmişini reddeden içi kof partinin artık giderek meczuplaşan genel başkanıyla tarih yazılamayacağı aşikâr.
Kırık kalpler ülkesinde insanlar geçmişlerini ancak özür-yüzleşme-hesaplaşma ve ödenecek bedellerle kapatabilirler.
Kalp camdandır, bir kere kırıldı mı onarılması çok güçtür. Yukarıda saydıklarım, o parçaları birbirine ekleyerek yapıştırır.
Yapıştırılmış camdan kalp hiçbir zaman eskisi gibi olmayacak ama en azından geçmişi unutmamıza yardım edecek.