2014 yılı Çerkes Sürgün ve Soykırımının 150. yılıydı. Çerkesler uğradıkları haksızlığı

tüm dünya kamuoyuna mal edecek çok büyük eylemler ve etkinlikler gerçekleştiremediler. Ama başardıkları da hiç de küçümsenecek bir şey değil.

En büyük Çerkes nüfusunun yaşadığı Türkiye Çerkes diasporasında, Cumhurbaşkanı,

Başbakan, Meclis Başkanı, Siyasi Parti Başkanları, Belediye Başkanları, Odaların Başkanları Çerkeslerin acılarını paylaştılar.

Bu paylaşımlar beş ya da, on sene önce yapılmamıştır. Çünkü siyasi Çerkes Hareketlerinin oluşup meseleyi kamuoyu gündemine taşımaya başlayabilmesi beş altı yıl öncesine dayanmaktadır.

2014 yılını Çerkesler açısından kazasız belasız atlattık diye sevinen balık hafızalı Rusya Muhibleri (Rusya severler) hiç boşuna sevinmesinler.

Mücadele daha yeni başlıyor!

Ayrıca Rusya Muhiblerinin Çerkes Soykırımının tanınmasından neden rahatsız olduklarını anlamak mümkün değil.

Evet Çerkes Soykırımının bütün dünyada tanınması Rusya’nın başını fena halde derde sokacaktır. Bunu Rusya’nın stratejistlerinin düşünüp karşı argümanlar geliştirmesi gerekirken, Çerkes Russeverlerin bunun derdine düşmesi ne kadar acı...

Tarih kaydediyor ve affetmiyor.

Yapılanı da, yapılmayanı da…

Çerkes Siyasi Hareketi de kaydediyor.

Dostu da, düşmanı da...

Bundan da hiç kimsenin kuşkusu olmasın!

***

Peki Çerkesler neden 125 yıl boyunca “göç” masalıyla oyalandılar?

Neden “sürgün”den “soykırım”a çabuk geçtiler?

Soykırımın kabul edilmesi Rusya ve Çerkesler açısından ne gibi sonuçlar doğuracaktır?

Neden Rusyayı Çerkes Soykırımı konusunda bir panik almıştır?

…

Bu soruların cevaplarına ulaşabilmemiz için yine bir kısa tarih yolculuğuna çıkmamız gerekiyor.

Anavatanları Çerkesya’da Çerkesler kabileler halinde köy hayatı yaşıyorlardı. Yazılı bir kültüre ulaşamamış olan Çerkesler, tüm yaşam biçimlerini sözlü geleneğe bağlı xabze çerçevesinde yürütüyorlardı. Anavatalarında yaşadıkları dönemde uluslaşma sürecini tamamlayamadan Rusya’nın yayılmacı emperyalist saldırılarına maruz kaldılar. Vatanlarını savunurken destanlar yazdılar. Ama çok büyük organize emperyalist bir güç olan Çarlık Rusyası’nın uyguladığı soykırım ve sürgün sonucu vatanlarını terk etmek zorunda kaldılar.

Sürüldükleri Osmanlı Devleti’nde en iyi bildikleri askerlik mesleğinde ilerlediler. Köylerde ise çiftçilikle uğraştılar. Askerlikte, çiftçilikte felsefi, siyasi ve sanatsal anlamda derinleşmeyi gerektirecek meslekler değildi. Bir yaşam biçimi olarak görülen Çerkesliğin, siyasi anlamdaki "milliyetçiliğinin" tarifi yapılamadı.

Tüm Çerkesleri heyecanlandırıp, bir hedefe yöneltecek "Kanonik metinler" üretilemedi.

Yine de askerler arasından Çerkesliğin tanımı ve tarihi konusunda kitaplar yazabilenler yetişti. Bunların en önemlileri Met Çunatuko İzzet Paşa ve General İsmail Berkok'tur. Onları hayır ve rahmetle anıyoruz.

Osmanlı Devleti’nin çökmesi ile kurulan Türkiye Cumhuriyeti, Tek ulus yaratmak için, ülkede yaşayan tüm etnik kesimleri yok etmek için inkar, imha ve asimilasyon politikaları başlattı. Başlatılan bu yok etme politikaları büyük bir korku ile birlikte kimlik inkarını da beraberinde getirdi.

Çerkesler başlarına gelene göç, ya da büyük göç derken, 1944 yılında bir Polonya Yahudisi olan Raphael Lemkin tarafından ileri sürülen "Soykırım" kavramı genel kabul gördü. Birleşmiş Milletler 9 Aralık 1948 tarihinde "Soykırım suçunun önlenmesi ve cezalandırılması" sözleşmesini onayladı.

Birleşmiş milletlerin bu sözleşmesi; ulusal, etnik, ırksal ya da dinsel bir grubu, kısmen ya da tamamen ortadan kaldırmak amacıyla işlenen aşağıdaki fiillerden herhangi biri soykırım suçunu oluşturur.

1- Gruba mensup olanların öldürülmesi.

2- Grubun mensuplarına ciddi surette bedensel ya da zihinsel zarar verilmesi.

3- Grubun bütünüyle ya da kısmen fiziksel varlığını ortadan kaldıracağı hesaplanarak, yaşam şartlarını kasten değiştirmek. (zorla sürgün)

4- Grup içinde doğumları engellemek amacıyla önlemler almak.

5- Gruba mensup çocukları zorla bir başka gruba nakletmek.

Birleşmiş milletlerin kabul etmiş olduğu soykırım tanımının tüm şartları, bire bir Çerkeslere uymaktadır. Ve insanlığa karşı işlenmiş suçlarda zaman aşımı yoktur.

Çerkeslerin sürgün ve soykırımının üzerinden 84 yıl geçtikten sonra Birleşmiş Milletler soykırımı gündemine alıyordu. Ve ardından Almanlar Yahudilere tazminat ödemeyi kabul ediyorlardı. Tabi Çerkeslerin o tarihlerde bu kavramın peşine düşecek entellektüel birikimi ve siyasi kadroları yoktu. Doğal olarak Çerkeslerin soykırımın peşine düşmeleri 2010'lu yılları bulacaktı.

Türkiye Çerkeslerinin soykırım kavramını duymaları Ermeni örgütü Asala'nın eylemleri ile olmuştur. Çerkeslerden 50 yıl sonra soykırıma uğramış olan Ermeniler, uğradıkları soykırımı dünyaya duyurmak için Türk diplomatlara karşı saldırılar başlattılar. Bu eylemler 1973 yılından 1994 yılına kadar sürmüştür.

Böylece "Sözde Ermeni Soykırımı", “diaspora” gibi kavramlar hayatımıza girmeye başladı. Ancak bu kavramları kullanmak Türkiye’de yaşayanlar için çok tehlikeli şeylerdi.

Çerkesler "göç" kavramı ile idare edilirken, sürgün ve soykırımın 125. yılı olan 1989 yılında, anavatandan gelen aydınlar ve toplum önderleri sürgün kavramını ortaya attılar. Çerkesler sürgün kavramını hemen benimsediler ve pek sevdiler.

Ancak Birleşmiş Milletlerin "Soykırım suçunun önlenmesi ve cezalandırılması hakkında sözleşme”nin 3. maddesi sürgünü soykırım sayılan suçlar arasında tarif etmektedir. Yani bir halkın varlığını tehdit edecek şekilde planlanmış sürgün de soykırımdır. Yani sürgün=soykırımdır. Soykırımı gizlemek için bilinçli bir biçimde, ısrarla sürgün kavramını kullananlar dahi aslında dolaylı olarak soykırımı itiraf etmektedirler. Soykırımı gözlerden kaçırmak istiyorlarsa sürgün yerine başka bir kavram bulmak zorundadırlar. Çünkü tartışılmaz bir şekilde “Sürgün=Soykırım”dır.

Sürgün kavramının üzerinden yirmi yıl geçtikten sonra , soykırım kavramı Çerkes halkında kabul gördü. Ve Çerkesler soykırımın ve soykırımcıların peşine düştüler. Ancak bir kavramın yerleşebilmesi, şartlarının oluşması ile mümkündür. Çünkü yaşadığımız ülke Türkiye ırkçı paradigmanın çok güçlü olduğu bir devlettir. 2007 yılında soykırım kavramını tartışmaya açan Hrant Dink acımasızca öldürülebilmiştir bu ülkede.

2009 yılında başlayan Demokratik açılım süreciyle birlikte,Türkiye’de etnik meselelerin tartışılması suç olmaktan çıkmıştır. Bu ortam özgür tartışma zeminini yaratmış ve soykırım hem Çerkes kamuoyu nezdinde, hem Türkiye’de, hem de dünya kamuoyu nezdinde genel kabul görmüştür.

İnsanlığa karşı işlenmiş suçlarda zaman aşımı yoktur!

Bu gerçeği Çerkes Siyasi Hareketi çok iyi biliyor!

Rusya Devleti de çok iyi biliyor!

Onun için soykırım suçunu işlemiş devletlerin başına gelenler, aynen Rusyanın da başına gelecek!

Rusya’nın ve Rusya muhiblerinin telaşı bunun içindir.

Çerkes Halkı 2014 yılında, siyasi bir mesele olan Çerkes meselesinin siyasi muhatabınıyaratmıştır. Bu muhatap "Çoğulcu Demokrasi Partisi"dir.

Çerkes meselesinin ve soykırımının siyasi takipçisi ÇHİ ile birlikte "Çoğulcu Demokrasi Partisi" olacaktır.

2015 yılında "Çerkes Soykırımı"nın bilim çevrelerindeki muhatabı da oluşturulacaktır.

Bu muhatap ise "Çerkes Soykırımını Araştırma Enstitüsü" olacaktır.