Türkiye demokratik açılım sürecine iç ve dış baskıların sonucu zorlanarak girdi. Bu gelişme içeriden Kürtlerin ve tüm toplumsal kesimlerin mücadelesi, dışardan Avrupa Birliğinin dayatmalarıyla oluştu.

Türkiye’nin tek tipleştirici 90 yıllık geleneği sorunları çözmek yerine ezerek hallediyor. Bu süreçte gayrimüslimler ve etnik topluluklar yok edilme aşamasına getirilmiş, sol darmadağın edilmiş, islami cemaatler iktidardan nemalandırılarak satın alınmıştır. Fakat silahlı Kürt muhalefeti tüm çabalara rağmen alt edilememiştir.

Yükselen muhalefet Türkiye Cumhuriyetini bir yol ayırımına getirmiştir. Telaffuz edilmesi dahi insanların başını derde sokan “Kürt” sözü ve “Kürtçe” hayatın her alanını zorlamıştır. Türkiye’nin Güneydoğusu’nda uydu antenler vasıtasıyla sadece Roj Tv’nin izleniyor olması devleti harekete geçirmiştir. İstihbarat örgütünün verdiği raporlar sonucu Roj Tv ye karşı TRT ŞEŞ açılmıştır. Yıllardan beri TRT ŞEŞ yayın yapıyor ama Türkiye bölünmüyor.

Türkiye demokratik açılımı, Kürtler, Aleviler ve Romanlar üzerinden yürütüyordu. Ve devlet Kürt, Alevi ve Roman temsilcileriyle çalıştaylar düzenliyordu. Çerkesler ve diğer etnik topluluklar halledilmiş (asimilasyon sürecini tamamlanmış) olarak görüldüğü için denklemin hiçbir yerine
girmiyordu.

Bu aşamada oluşturulan ÇHİ “Bu ülkede Çerkesler de var!” diyerek Çerkes halkıyla birlikte meydanlara çıkıyor ve taleplerin toplumsal karşılığının olduğunu gösteriyordu. ÇHİ’nin ortaya çıkışı Çerkes toplumunda müthiş bir tartışma başlatıp taşları yerinden oynatırken, Türk ve Kürt kamuoyunda ise sempati ile karşılanıyordu.

Yapılan mitingler sonrasında ülkenin Başbakanı "Şimdi de Çerkesler başladı" diyerek Çerkeslerin de denklemi zorladığını gösteriyordu.

Devletin diğer etnik topluluklarla yaptığı çalıştaylar, Çerkeslerden esirgeniyordu. Bunun üzerine ÇHİ 25-26 Şubat 2012 tarihinde ilk Çerkes Çalıştayı’nı düzenliyordu. Bu Çalıştayda üç temel konu üzerinden bilimsel bildiriler sunulması ve bu bildiriler üzerinden tartışmanın sürdürülerek bir sonuca varılması hedeflenmişti. Bu üç konu diaspora, azınlık ve asimilasyon kavramları idi. Bildirileri bu konularda bilimsel makalesi olan bilim adamlarının sunması hedeflenmişti. Ama üzülerek ve şaşırarak gördük ki 170 tane üniversitesi olan Türkiye’de Diyaspora, azınlık ve asimilasyon kavramları üzerine makalesi olan bilim adamı yoktu. Sunulan 10 bildirinin 4ü Çerkes asıllı genç öğretim üyeleri tarafından sunuldu.

Türkiye’nin bilim üretmekle görevli üniversitelerinin, ülkenin en önemli meselesi olan etnik problemleriyle ilgili bir düşüncesi ve çalışması yoktu. Akademyasının en önemli mesele olan etnik problemlere yönelik bir düşüncesinin olmadığı bir ülkede, siyasetçi de, medya mensubu da cehalette yarışmaktadır.

İmralı, Kandil ve Avrupa üzerinden devletin PKK ile yürüttüğü görüşmelerin ülkeyi barışa ve demokratikleşmeye götürecek bir dil olmadığını düşünüyoruz.

İzlediğimiz PKK kaynakları ve devlet kaynaklarının dilinin gerçek bir barıştan uzak bir dil olduğunu görüyoruz. Ülkenin Başbakanı "Kürt sorunu yok, terör sorunu var" diyor.

Oysa PKK ve onun uyguladığı şiddet Kürt sorununun bir sonucudur. PKK alt edilip dağıtılsa bile, Kürt meselesi ile etnik problemler sürdüğü için kargaşa devam edecektir.

Başbakanın siyasi başdanışmanı ve Ankara milletvekili Yalçın Akdoğan’ın da yazıp söylediklerine baktığımızda, "PKK’yı çözmek, silah bıraktırmak" dışında bir söylemine rastlamıyoruz.

Abdullah Öcalan Afrika’da yakalanıp Türkiye’ye teslim edildiğinde “PKK’yı bitirdik” diye bayram edilmişti.

Amerika’nın yaptığı bu operasyon DSP’yi birinci parti, Eceviti’de Başbakan yapmıştı.

Yakalanma ve yargılanma sürecindeki Abdullah Öcalan’ın tavrı da bir lider portresine yakışan bir tavır değildi. Eğilen ve özür dileyen bir tavır, lider tavrı değildir ve olamaz. Bu tavrı not etmek gerekir.

Önümüzdeki iki yıl içerisinde üç seçim var. AK Parti ve Başbakan, bu süreci, kazasız belasız atlatıp başkan olmak için yürütüyorsa Türkiye’ye çok zaman kaybettirir.

Abdullah Öcalan da bunca yıllık mücadeleyi bir ev hapsine satarsa kendi idam fermanını imzalar.

Nasıl ki Öcalan yakalanıp İmralı Adası’nda tecrit edilerek Kürt hareketi bitirilememişse, yeterince tartışılmadan, olgunlaştırılmadan ve haklar teslim edilmeden yapılacak bir operasyon da sonuç vermeyecektir.

Kaybedecek bir şeyleri olmayanların, verebileceği bir taviz de yoktur. Kürtlerin, Çerkeslerin ve diğer etnik toplulukların kaybedecekleri bir şey kalmamıştır. Mücadele ile ise kazanabilecekleri çok şey vardır. Bu durumda taviz vermek ve gaspettiği hakları iade etme görevi Türkiye Cumhuriyeti’nindir.

Başta Başbakan olmak üzere devlet ve bütün taraflar kullandığı dili gözden geçirmeli ve tansiyonu düşürmelidir. Kürtlerle birlikte Çerkesler ve tüm etnik topluluklarla görüşülmeli, katkıları sağlanmalıdır.

Çünkü barış, konuşabilen taraflar arasında sağlanabilir.