Çerkes toplumundaki hareketliliği takip etmekte zorlanmaya başladık.

Neredeyse her gün Türkiye’den veya dünyanın herhangi bir yerinden Çerkeslerle ilgili bir etkinlik haberi alıyoruz.

Bu son derece  sevindirici ve olumlu bir gelişme.
Yıllar yılı birlikte yaşadığı toplumlardan kendini izole ederek varlığını sürdürebileceğini zannetmişti Çerkesler. Veya öyle zannettirilmişti.

Ancak gelinen nokta belli: Yok olmanın son dönemeci…

***

Çerkesler, geçmişte verilen Türkiye’nin demokratikleşmesi mücadelesine maalesef etnik kimliklerinden soyunarak müdahil oldular. Onun için demokrasi cephesine yaptıkları katkı pek görünür değildir.

Ama devlet bürokrasisinde ve sağ cenahta yer alan Çerkesler böyle olmadı. Onlar Çerkesliklerini öne çıkarmasalar dahi birileri tarafından Çerkes oldukları hep fısıldandı ve “devlete sadakat “noktasında topluma zımnen örnek gösterildiler.

Bu devletten yana görünümleri sebebiyledir ki Türkiye’nin demokratikleşmesinin önündeki engellerden biri olarak algılandı hep bazı çevreler tarafından Çerkesler.
***

Bürokraside, askeriyede, poliste ve istihbarat birimlerinde bir yerlere gelip topluma sürekli “devlete sadakati” empoze eden bu bizden kişilerin aslında toplumu kontrol etmekle görevli oldukları ve Çerkesler’in kendi değerlerini koruyarak bir toplumsal dönüşüm yaşamasını engelledikleri artık daha bir ortaya çıkmıştır.

Çerkesler, sürgün ve soykırım için Kefken’de anıt mezar yapmaya çalışırken onlar buna karşıydılar.
Salacak’ta denize karanfil atılmasına da karşı çıktılar,
Şimdi Rus Konsolosluğunun önüne gidilmesine de karşı çıkıyorlar.
Ancak bu kişilerin empoze ettikleri tavır ve ördükleri korku duvarı bu yıl yerle bir oldu.
Çerkesler artık korkuyu yendi.
Sokakları tanıdı ve hak istemeyi öğrendi.

Artık hiçbir güç önlerinde duramaz.
Her 21 mayısta biraz daha büyüyen kalabalıklarla, daha fazla yerde ortaya çıkıyor ve muhataplarının yüreğine korku salıyorlar.
Gittikçe, Türkiye için “24 Nisan” neyi ifade ediyorsa, Rusya için de “21 Mayıs” aynı anlamı kazanıyor.

Nitekim her yıl biraz daha büyüyen Taksim ve Rus Konsolosluğu önündeki eylemler bu yıl zirve yaptı. Oluşturduğu heyecanla umutları arttırdı.
Gerçek muhatap Rusya’nın kapısına giderek, işlediği cürümü yüzüne haykıran, hesap soran ve toplumsal haklarının peşine düşen herkesi saygı ve sevgiyle selamlıyorum.
***
Ben bu 21 Mayıs’ta yeni inşa edilen Çerkes Soykırımı Anıtı’nın açılışı için arkadaşlarımla birlikte Gürcistan’ın Anaklia şehrinde idim.
Çerkes diasporasının tüm bileşenleri Anaklia’da yekvücut olup, soykırım heykelini açtılar.
Türkiye’den, Suriye’den, Ürdün’den, İsrail’den, Amerika’dan, Avrupa’dan ve anavatandan gelen Çerkes halkının yürekli evlatları tüm manüplasyonları ve tehditleri aşıp bir araya gelebileceklerini gösterdiler. Uluslararası bir sorun olan “Çerkes meselesi” için uluslararası bir irade ortaya koydular.
Gürcistan devleti, Çerkes Soykırımını tanıyan ve soykırım anıtı açan ilk ülke olma payesini kazandı.

Bu Çerkesler için “elde var bir” demektir.

Şimdi, Çerkes halkının yiğit evlatlarına, bu “elde var bir”e yeni ilaveler yapmak için Türkiye başta olmak üzere diğer ülkelerin parlamentoları nezdinde yoğun bir çalışma yapmak düşüyor.

***

Çerkes halkı için siyasi mücadele dışında bir yol olmadığı da net bir şekilde ortaya çıkmış, yollar teke inmiştir.
Şimdi sıra, Çerkes Halkının yaptırım gücü olan uluslararası siyasi çatı örgütünü kurmaya gelmiştir.

Bu konuda kendini taraf ve sorumlu gören herkese çağrı yapıyor, böyle bir  yapının oluşturulması için harekete geçmeye davet ediyorum.

Vites, araba ideal hıza ulaştığında değiştirilir.

Şimdi tam zamanı.