Bir Çerkes bölücüsü olarak hapse girdiğimde yıl 1984 idi.

12 Eylül rejimi, yayınlamış olduğumuz "Ulusal Sorun ve Çerkeslerin Konumu" kitabını zararlı bulmuş, dava açmış, ceza vermiş ve beni hapse koymuştu.
Geriye dönüp baktığımda 12 Eylül dönemini az hasarla atlattığımı ve bu
süreçten güçlenerek çıktığımı düşünüyorum.
12 Eylül öncesi sol siyasi yapılanma içerisinde bulunmuş olmama rağmen,
örgüt üyeliği bir şans eseri bana ulaşamamıştı.
Ama benim payıma da “Çerkes Bölücülüğü” düşmüştü ve Sağmalcılar Sivil
Cezaevinde'ydim.

Yine bir şans eseri olarak Barış Derneği Davası tutukluları ile aynı koğuşa
düştüm. Türkiye'nin sayılı entelektüelleri ve sivil toplum önderleri ile birarada
idim. İstanbul Barosu Başkanı Orhan Apaydın, Türk Tabipler Birliği Başkanı Erdal Atabek, Emekli Büyükelçi Mahmut Dikerdem, DİSK Başkanı Abdullah Baştürk ve DİSK'li Önder İşçiler, Prof Metin Özek, Gazeteci Ali Sirmen, Tiyatro yönetmeni Ali Taygun, Ressam Orhan Taylan, İşletme Fakültesi Dekanı Hocam Melih Tümer, Siyasal Bilimci Doç. Dr. Gencay Şaylan, Avukat Alp Selek ve şu anda ismini hatırlayamadığım daha birçok değerli insanla uzun süre bir arada yaşadık.
Koğuşta Barış Davası tutukluları, Dev-Gençliler ve daha birçok sol örgüt mensupları komünler halinde yaşıyorlardı. Ama tüm gruplar birbirinden izole bir biçimdeydi. Oysa burada Türkiyenin entellektüel birikiminin önemli bir parçası duruyordu. Bunu harekete geçirmek ve bundan istifade etmek gerekiyordu. Tüm arkadaşlarla görüşerek ve tartışarak bu yetişmiş insan potansiyelini harekete geçirdik.
Bu insanlarla kurslar düzenledik.

Ben kurs diyorum ama cezaevinde bir üniversite kurduk adeta. Bu organizasyonun yöneticisi ve izleyicisi oldum.
Psikiyatri derslerini Prof. Metin Özek, Tıp ile ilgili temel konuları Dr. Erdal Atabek, Tiyatro Tarihi Derslerini Yönetmen Ali Taygun, Siyaset bilimi derslerini Doç. Dr. Gencay Şaylan, Bilgisayar Programcılığı derslerini Doç. Dr. Öztekin Tosun, Resim ve Heykel derslerini Orhan Taylan veriyordu.

En büyük sorunum zamanın yetmemesiydi.

Günde üç saat uyuyordum ama zaman yetmiyordu.
Hocalarımızın verdiği derslerin organizasyonu ve tümünü izlemek zamanımın önemli bir bölümünü alıyordu. Bunun dışında çok yoğun bir okuma programı, araştırma ve yazma, grup içi toplantılar ve seminerler verme derken gün 24 saat yetmiyordu.
Cezaevinde kalma süremi uzatmak için infazımı yakmayı bile düşündüm. Cezaevinde yaptığımız şarap benim ranzamın altında mayalanıyordu. Koğuşa giren aramalarda “şarap bulunsa da infazım yansa” diyordum. Ama herşeyi didik didik eden askerler nedense onu görmeyi akıl edemediler. Benim infazım da yanmadı ama kendi imalatımız olan o tatlı şarabı biz afiyetle içtik.
Geceleri ranzama oturup kitap okumaya başladığımda dalıp giderdim bazen. Boğazda Bebek otelinin barında bir cintonik içer, oradan Çamlıcaya geçer bir çay içerdim İstanbul'a bakarak. Kapalı olan derneğimizi açar, tüm arkadaşlarımı toplar, çılgınca L'peruş oynardım.
Evet biz devletin elinde tutsaktık. Ama düşüncelerimiz, hayallerimiz ve ruhumuz özgürdü. Bizi alıp hapishanelere doldurarak teslim alacağını zannetmişti 12 Eylül yönetimi. Ama yanıldı 12 Eylül'ün darbeci zihniyeti. Şimdi onlar yargılanıyorlar ağırlaştırılmış müebbet hapis cezasıyla.

İnsanlar gecenin en karanlık zamanının şafak vakti olduğunu bilirler.
İnsanlar en karanlık zamanın ardından aydınlığın geldiğini, en umutsuz zamanın içinde umudun olduğunu bilirler.
Ben cezaevinden yenilerek değil, güçlenerek çıktım.

Umudu büyütmenin ve umutlara tutunarak yürümenin ne demek olduğunu öğrendim.

En zor koşulları fırsata ve gelişmeye çevirdim.
Hep umutlu olmayı öğrendim.
Umut dağıtmayı öğrendim. 
2011 yılı Çerkesler için umut çiçeklerinin açtığı bir yıl oldu.

147 yıldır yaşadığı toplumsal travmayı atamamamış bir halk ilk defa meydanlara çıkarak "Biz varız. Haklarımız var ve haklarımızı talep ediyoruz" dediler.
"Biz burada misafiriz”, “yemek yediğin kaba pisletilmez”, “ya bizi buradan da sürerlerse" diyerek kendini yok oluşa terketmiş bir halk silkindi ve paradigmaları kırdı attı.

Hakları için mücadele edeceğini dosta da düşmana da gösterdi.
Acılarını ve korkularını yendi artık Çerkes halkı.
Bu Çerkes halkı için bir devrimdir.

Çünkü herşey düşünmek ve harekete geçmekle başlar.
Çerkes halkı da beynindeki kelepçeleri kırdı attı ve düşüncesini özgürleştirdi.
Mücadele etmenin gereğini kavradı. Yöntemini öğrendi.
Mücadele olan yerde hayat vardır; hayat olan yerde de umut...
Halkımıza umudu armağan ettik.
Artık yolumuz aydınlık.

Yeni yılınız kutlu olsun.
2012 yılı umutlarımızı daha da büyüteceğimiz ve haklarımızı alacağımız bir yıl olsun.